Het geruis van de notebook valt goed op in de stilte van de nacht.
Het is half 1 en ik zit net een drie kwartier in kleermakerszit op de bank met 1 schemerlamp aan, een miauwende hoog bejaarde kat in de keuken en een kitten op schoot. Zij voelen niet hoe mijn lijf voelt; afgedraaid.
Honderdtachtig man in een restaurant met een maximale capaciteit van 200 mensen. Maar echt, die 200 aan tafel hebben is eigenlijk over het toelaatbare heen als je met wat uitzendkrachten, studenten en het restant van de vaste krachten de boel draaiende probeert te houden.
La Directrice, de 2 kopstukken van het huishoudteam, de man van de inkoop, een manusje van alles die normaal bardiensten draait en nu koksmaatje is, de slungelige Algerijn die normaal la Plonge doet, we doen het met elkaar. Slungel ziet kans me net voor de topdrukte een warm bord met truffade en een mals stukje kotelet te brengen. Hij is ontwapenend, dat verzacht me ter plekke, want de stres wordt door het hele team enorm opgevoerd. Opvallend de samenhang, de teamspirit, het knorrige van iedereen, gezucht en gesteun tussen het rennen door.
Er gebeurt van alles dat niet mag, pas le droit, niet volgens de regels.
La Directrice loopt met haar platte pumps door de (spoel)keuken, Kathy gaat in de legumerie hard onderuit, met teenslippers aan geboren, zal het daar niet aan liggen. Vast een blaadje sla. Ik ren met schalen uit de koeling heen en weer terwijl ik me eigenlijk niet buiten de ruimtes la Plonge mag vertonen.
De lange statige man Inkoop in zijn eeuwige smoezelige stofjas kan niet hard werken. Het stoort ongeveer iedereen. Tegen tienen vraagt hij tot hoe laat ik moet, zijn avond besteed aan het 'overzicht houden' op het bedienen, eigenlijk zijn taak niet. Maar tis zo zwaar, voor de man die altijd in de voorraadruimtes telt en aan een bureau zit. De dames rennen hard en de rest ook, Inkoop ziet er de lol er wel van in. Ik antwoord dat ik volgens de planning om 10 uur klaar kan zijn met de 3e shift die ik een uurtje eerder aanving dan normaal. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, de vaatwasser heeft vaak kuren en er komt 180 man eten.
Te weten dat ik op dinsdag en Inkoop op woensdag la Plonge doet om de Slungel een weekend van twee dagen te gunnen. Na half 10 zitten nog mensen in het restaurant, uit de keuken is alle afwas in de legumerie en het bijkeukentje 'gepleurd'. Het is nog 1 grote chaos en meneer Inkoop krijgt van mij te horen dat ik 'helaas wat voor hem moet laten staan voor morgen'.
Oeps. Dat bleek erin te hakken. Inkoop trekt zich even terug, weg van de ingang naar de spoelkeuken. La Directrice, Kathy en de studente die normaal animatrice is, zeiden een uurtje eerder al dat ze helpen zodra ze kunnen. Maar verwoed gaat hij opeens in dat bijkeukentje met ijzerspons aan de slag op de schalen die deels hebben staan weken. Dapper slaat hij zich er zonder morren doorheen, geraakt door de teamgeest en geen zin om morgen te moeten starten met die smerige berg schalen en grote zware pannen.
Heb ik me nooit beseft, dat 1 bord niet zwaar is, maar een paar honderd wel. Ik laat er een met veel kabaal in stukken vallen op de plavuizen van het sorteerhok tussen restaurant en spoelkeuken. Ik krijg nog net geen applaus.
Chef kok is vandaag Hamid die standaard Duits tegen me praat, accentloos na er jaren gewoond en gewerkt te hebben. Weten wat zijn vak kan inhouden, delegeert strak en Manusje-van-alles komt er ook achter dat ik zoek naar werk op de lege momenten. De mooie ogen vragen groot waar ik precies de vieze schalen wil hebben.
Ik ren me rot en dit keer doet iedereen mee. Een hele leuke nieuwe ervaring.
Om elf uur 's avonds praten Kathy en la Directrice nog even na achter de keukens. Kathy rookt en de natte pumps van de immer mooie directrice -ja ja, iedereen heeft het over haar, talk of the town- laten donkere vlekken achter als schaduwen waar vermoeide voeten stonden. Respect in het bijzonder voor haar.
Hamid stelt me gerust als ik hem laat weten dat het toch echt te veel voor me is, deze shift van la Plonge. Mijn Duits wordt al beter. Het is goed dat ze ziet dat de planning niet klopt met deze bezetting.
Toch doen we het in 10 uur met 7 man.
Nog 2 weken. Dan zal het stil worden en mijn nieuwe zomerfamilie ontzettend gaan missen.
Wat een mooi gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten