10 uur

Het geruis van de notebook valt goed op in de stilte van de nacht.

Het is half 1 en ik zit net een drie kwartier in kleermakerszit op de bank met 1 schemerlamp aan, een miauwende hoog bejaarde kat in de keuken en een kitten op schoot. Zij voelen niet hoe mijn lijf voelt; afgedraaid.

Honderdtachtig man in een restaurant met een maximale capaciteit van 200 mensen. Maar echt, die 200 aan tafel hebben is eigenlijk over het toelaatbare heen als je met wat uitzendkrachten, studenten en het restant van de vaste krachten de boel draaiende probeert te houden.

La Directrice, de 2 kopstukken van het huishoudteam, de man van de inkoop, een manusje van alles die normaal bardiensten draait en nu koksmaatje is, de slungelige Algerijn die normaal la Plonge doet, we doen het met elkaar. Slungel ziet kans me net voor de topdrukte een warm bord met truffade en een mals stukje kotelet te brengen. Hij is ontwapenend, dat verzacht me ter plekke, want de stres wordt door het hele team enorm opgevoerd. Opvallend de samenhang, de teamspirit, het knorrige van iedereen, gezucht en gesteun tussen het rennen door.

Er gebeurt van alles dat niet mag, pas le droit, niet volgens de regels. 

La Directrice loopt met haar platte pumps door de (spoel)keuken, Kathy gaat in de legumerie hard onderuit, met teenslippers aan geboren, zal het daar niet aan liggen. Vast een blaadje sla. Ik ren met schalen uit de koeling heen en weer terwijl ik me eigenlijk niet buiten de ruimtes la Plonge mag vertonen.

De lange statige man Inkoop in zijn eeuwige smoezelige stofjas kan niet hard werken. Het stoort ongeveer iedereen. Tegen tienen vraagt hij tot hoe laat ik moet, zijn avond besteed aan het 'overzicht houden' op het bedienen, eigenlijk zijn taak niet. Maar tis zo zwaar, voor de man die altijd in de voorraadruimtes telt en aan een bureau zit. De dames rennen hard en de rest ook, Inkoop ziet er de lol er wel van in. Ik antwoord dat ik volgens de planning om 10 uur klaar kan zijn met de 3e shift die ik een uurtje eerder aanving dan normaal. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, de vaatwasser heeft vaak kuren en er komt 180 man eten.

Te weten dat ik op dinsdag en Inkoop op woensdag la Plonge doet om de Slungel een weekend van twee dagen te gunnen. Na half 10 zitten nog mensen in het restaurant, uit de keuken is alle afwas in de legumerie en het bijkeukentje 'gepleurd'. Het is nog 1 grote chaos en meneer Inkoop krijgt van mij te horen dat ik 'helaas wat voor hem moet laten staan voor morgen'.

Oeps. Dat bleek erin te hakken. Inkoop trekt zich even terug, weg van de ingang naar de spoelkeuken. La Directrice, Kathy en de studente die normaal animatrice is, zeiden een uurtje eerder al dat ze helpen zodra ze kunnen. Maar verwoed gaat hij opeens in dat bijkeukentje met ijzerspons aan de slag op de schalen die deels hebben staan weken. Dapper slaat hij zich er zonder morren doorheen, geraakt door de teamgeest en geen zin om morgen te moeten starten met die smerige berg schalen en grote zware pannen.

Heb ik me nooit beseft, dat 1 bord niet zwaar is, maar een paar honderd wel. Ik laat er een met veel kabaal in stukken vallen op de plavuizen van het sorteerhok tussen restaurant en spoelkeuken. Ik krijg nog net geen applaus.

Chef kok is vandaag Hamid die standaard Duits tegen me praat, accentloos na er jaren gewoond en gewerkt te hebben. Weten wat zijn vak kan inhouden, delegeert strak en Manusje-van-alles komt er ook achter dat ik zoek naar werk op de lege momenten. De mooie ogen vragen groot waar ik precies de vieze schalen wil hebben.

Ik ren me rot en dit keer doet iedereen mee. Een hele leuke nieuwe ervaring.

Om elf uur 's avonds praten Kathy en la Directrice nog even na achter de keukens. Kathy rookt en de natte pumps van de immer mooie directrice -ja ja, iedereen heeft het over haar, talk of the town- laten donkere vlekken achter als schaduwen waar vermoeide voeten stonden. Respect in het bijzonder voor haar. 

Hamid stelt me gerust als ik hem laat weten dat het toch echt te veel voor me is, deze shift van la Plonge. Mijn Duits wordt al beter. Het is goed dat ze ziet dat de planning niet klopt met deze bezetting.

Toch doen we het in 10 uur met 7 man.

Nog 2 weken. Dan zal het stil worden en mijn nieuwe zomerfamilie ontzettend gaan missen. 

Wat een mooi gegeven.

Poubelle

Met engelengeduld zit ik voor de tafel in de wasruimte thuis. Mijn eigen lingerie zogezegd.

Een grote stevige vuilniszak zal vol raken met resterend toiletpapier. Poubelle, die rollen die gebruikt zijn, al waren het maar 10 vellen. Ik neem ze mee, Kathy spaart ook bruikbaar poubelle voor me. Zelf neemt ze verzorgingsproducten mee die ik toch niet gebruik, ik maak de meeste zelf.

Afval dat in mijn ogen geen afval is. Het shockeerde me de eerste 2 weekenden. Bij al het bruikbaars dat ik vind in de kamers en de gites vraag ik haar wat ermee te doen. Alleen spullen met waarde gaan op naam naar de receptie. Een fles shampoo, een pak crackers of biologisch afwasmiddel? Altijd allemaal poubelle.

Zo vroeg ik om een nieuw uitziende wc-borstel waarvan alleen de houder stuk is, zo'n slordig gezicht. Als schoonmaakster bij mijn andere baantje mag ik de diepe pot met een afwasborstel boenen. Geen pretje, al 3 jaar, maar ik durfde er nooit echt om te vragen aan de arme boerenfamilie. 

Zo vergeten mensen wel eens etenswaren en zelf geregelde schoonmaakartikelen. Ongeopend of biologisch neem ik altijd mee. 

De opgestapelde rolletjes lijkt een taart die groeit. De twee kittens vinden die orde maar niets en zelfs Sjakie de Siamees probeert er een nestje in te draaien, net als in het hooi in de stal.

De beige tasjes, vermoedelijk in het gevang gevuld met schoonmaak spullen, die bij de semi-pension gites horen, krijgen thuis een andere bestemming. Als tasje om te oogsten ideaal. De gasten laten ze vaak achter, soms met een deel ervan ongebruikt, het toiletpapier altijd op en een restje zelf aangeschaft nog in de houder. -Voor zover dat plastic onding bruikbaar is. Menig putin en merde heeft dit voorwerp ontvangen, meer dan rollen toiletpapier. Bij aanraking valt het uit elkaar.- 

Thuis dus tig van die tasjes, een tasje vol kleine schuursponsjes, een tasje met zakjes afwasmiddel en alles-reiniger, een tasje met half gebruikte zeepjes, een tasje voor de discrete vuilniszakjes van het dorp zelf voor het prullenbakje in het toilet. 

Ook de doekjes voor 3 verschillende doeleinden belanden hier op een stapel. Elke kleur zijn eigen dikte en soort oppervlak. 

Van al dat afval zou ik zo een doos compleet uit kunnen sparen voor het dorp. En maar inkrimpen en bezuinigen op andere vlakken.

Dit is enkel tijdens het schoonmaken. De verkwisting blijft zeer doen. 

Wat ik tijdens La Plonge weg moet gooien en weg gegooid zie worden is bijna beschamend. We hebben nog geen varkens, van de herfst weer als het dorp gesloten is, helaas. Spullen met het oude P.T.T. erop gaan naar Emmaus of worden weggegooid. Poubelle Policy. Onaangeroerde welkomstmappen met belangrijke informatie voor de gasten, folders en pamfletten gaan zo de vuilniszak in. 

Er wordt teveel schoonmaakmiddel gebruikt door verkeerd gebruik. 

Hier tegenover staat dat het beleid heel zuinig is op eenvoudige goedkope zaken als zeepbakjes in de douche, kapstokhaken, slaapbanken die hun langste tijd wel gehad hebben, de koelkasten, onderhoud van de gites, het bestek in het restaurant, de potten en pannen in de gites, de scharrige vliesgordijnen van de kamers.

Maar dan nog. Poubelle.

Het klopt; toerisme is ook gewoon industrie.

ps
Ik zal heimelijk mijn discrete goed gevulde vuilniszakjes in mijn auto blijven laden elke zaterdag en zondagavond. Ook zet ik in het donker de bakken en zakken restjes uit de keuken buiten de plaatstalen poort om via de hoofduitgang met enkel een handtas te verdwijnen en het voedsel vanaf de parking later in te laden. Het is toch altijd donker als ik klaar ben met die spoelkeuken.