Algemeen

De 6 tot 8 onder 1 kap hotelkamers.

De gites zijn kleine 2 onder 1 kap huisjes met op de 1e etage de schuine daken met 2 eenpersoons bedden. Het opmaken van die krengen moet gebukt. Je kont keren is al lastig, er schoonmaken nog iets lastiger. In de hotelkamers ontbreken de schuine daken, maar is het zo klein dat samen door 1 deur niet kan. De wc-brillen zijn van goedkoop plastic en ook de spoelknop heeft inmiddels te vaak te veel schoonmaakmiddelen gevoeld. De voegen in de douche zijn af en toe aangesmeerd met kit, over de weervlekken heen. 

De gasten luchten en doen hun best 50 euro uit te sparen door zelf schoon te maken. Sommige doen dit secuur en met verve. Wel of niet schoonmaken maakt ons weinig uit, er gaat gewoon nogmaals een prikkend schoonmaakmiddel op, een natte lap erover, een stofzuiger om daarna te dweilen.

De zaterdagen zijn er om de kamers en gites vast schoon te maken van gasten die iets eerder vertrekken. Om het linnengoed per kamer vast klaar te leggen voor ‘het licht’ dat de zakken zondagochtend zal afleveren op de juiste locatie. Er wordt keukengoed gestreken, voorraden geteld. De Salle d’Animation moet schoon om de nieuwe gasten welkom te heten met een schaal pinda’s, een bokaal chips en een alcoholvrij drankje in een armetierig plastic bekertje. De vloeren van de bar, kantoren, toiletten van het hoofdgebouw en de planning. Meestal een gemoedelijk dagje met de meest recente uitzendkracht Jean.

Jean is een magere 60-plusser zonder vrouw en kinderen. Haar dat regelmatig de tondeuse ziet, spijkerbroek en een simpel t-shirt. Hij heeft de energie van een jonge knul, maar de werk- en levenservaring van een oude man. Doet niet onder voor Kathy of ik en heeft het ook prima naar zijn zin tussen de voor hem jonge dames. Hij lacht zich regelmatig een bult en bevestigt ‘onderons’ dat Kathy me graag mag en dat ook hij de 3 kopstukken van het ‘equipe de menage’ een perfect team vindt.
Een krappe 8 uur werken met anderhalf uur pauze die we meestal met elkaar doorbrengen. Voor het nuttigen van restaurant-eten moet getekend worden, dat had van mij dan weer niet gehoeven, want van reiskostenvergoeding is ook geen sprake.

Op zondagen begin ik om 8 uur, iets eerder dan de zaterdag. Meestal weet la Directrice er wel wat mensen bij te halen zodat we met 3 teams a 2 'temps' de aanval kunnen openen op de kamers en gites die maar een kleine 7 uur leeg zijn. 

Deze dag vraagt minimaal 9 uur werken met een 3 kwartier pauze. Het liefst heeft het kader dat we het terrein niet verlaten, met elkaar eten om er zo zeker van te zijn dat we op tijd doorgaan. Het blijkt dat er dan een informeel werkoverleg plaats vindt waarin iedereen zo'n beetje z'n zegje kan doen.
Ik word regelmatig in de gesprekken betrokken, maar volgen doe ik de helft. Soms pik ik een grapje op of waag er zelf eentje neer te leggen. Meestal met een gezicht dat boekdelen spreekt in gezelschap van een universeel menselijk gebaar.

Kathy en ik kunnen in stilte werken. Eenpersoonsbedden doen we alleen, dubbele bedden doen we samen, daarna zij toilet en badkamer, ik de rest. Ik stofzuig, zij rondt af met de dweil en sluit de boel af. Met Jean moest ik een routine zoeken, dat was wat lastig, maar ook dat gaat nu soepel. Hij is altijd monter, werkt erg hard, blijkt onvermoeibaar en is positief. Chapeau voor deze man in een vrouwenhoekje op het platteland. Zo de traditie breken vereist ook moed.

Zoals Kathy en ik de uitzendkrachten gedag zeggen en samen de boel afronden, zo laat ik haar altijd achter de receptie achter. Ze start namelijk een uur eerder als ik en gaat ook meestal een uur later naar huis.

Ik blijf met liefde de 'temp', tot en met september, daarna wil ik mijn 3 dagen weer terug. Die derde dag doe ik de afwas in de spoelkeuken van het restaurant, wordt vervolgd dus.