Ik riep begin dit jaar al bij het uitzendbureau dat ik deze zomer beschikbaar zou zijn als schoonmaakster.
Bij de mensen thuis, of in een hotel, auberge of anderszins. Werken in een restaurant, op een camping, het maakte me weinig uit.
Ik had behoefte aan een part-time baan. Niet alleen voor wat extra euro's -die onze bijstandsuitkering flink verlaagt, ook hier wordt je gekort-, maar juist om onder de mensen te zijn, de Franse werkvloer te leren kennen, dus Franse collega's te hebben, wat te doen in de regio, voor de regio.
De reacties van iedereen op het hebben van een part-time seizoensbaantje in mijn omgeving, zijn bemoedigend en uitermate positief. Net alsof ik uit de kast kom.
Werken in het toerisme was me ook volkomen vreemd en ik had geen idee waar ik 'ja' tegen zei. Met fris gemoed dook ik die 3e zaterdag van juni in het diepe.
Die eerste dag vanaf 8 uur, moet iedereen waar ik direct mee te maken krijg, even peilen hoe ver ik d'ici ben. Wat snapt ze wel, hoe werkt deze 'temp'?
Ze hebben er namelijk al heel wat zien komen. Nieuwe uitzendkrachten van her en der. Die van ver worden gehuisvest op de meest veraf gelegen woonunits.
La directrice, een receptioniste -die later de bijnaam Hittepetit van me kreeg- en Kathy heten me welkom. De receptie gescheiden van de hal met een grotendeels glazen wand en deur met, uiteraard voor de veiligheid, matte golvende dikke lijnen in het glas. Links de deuren naar de bar, mat geel gegolfde ruiten gevat in logge facetten hout. Iets ouds in een deels nieuw jasje, een bijgeslepen brokje graniet.
Kathy wenkt me met de donker rode map in haar handen. Kennismaking zijn weer drie kussen in plaats van het schudden van een hand met oogcontact.
Ik ken haar ergens van, bekend gezicht. Teenslippers, donker plukkerig haar wat net te kort is, een gebit dat verkeerde tandartsen heeft gezien, of geen. Gekleurd topje-net-onder-de-top, altijd een strakke broek of legging. Woont in het dorp op het plateau, ze herkent mij ook, ergens van. 'AH! les Hollandais!!' gevolgd door een brede smile van herkenning.
Ze lijkt gestrest, wat ze later altijd blijkt te zijn. Iel is ze niet, terwijl ik haar die eerste paar weken niet heb zien eten.
Na dit eerste weekend kreeg ik vaak de vraag van la Directrice of Kathy iets gegeten had die dag, of gedronken. Werken tijdens een hittegolf op een werkplek waar iedere vorm van airconditioning ontbreekt, is geen pretje en la Directrice wil voorkomen dat haar werknemers iets overkomt. Arbo, dat verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kon enkel ontkennend mijn hoofd schudden, terwijl ik nog mijn lepeltje zet in 2 desserts die ik als ingestorte restjes van de buffetplaat heb gevist voor het een vuilniszak in verdwijnt. Die Directrice is niet van gisteren en krijgt het in een maandje voor elkaar dat l'equipe & le cadre met elkaar de maaltijd gebruiken, als groep. Kathy eet, minimaal, maar toch.
Ik volg haar snelle stap gedwee over de parkeerplaats, zij steekt met haar handen vol een sigaret aan terwijl ze voor me uit beent. Ik stap nieuwsgierig in de oude Kangoo die omgebouwd is tot poets-, bezemwagen en vervoersbusje voor 5 tot 6 personen. Arbo?? Nooit van gehoord...
Ze ratelt snel en hoopt dat ik het begrijp.
We maken een x-aantal bedden op, laat mij de kleine kamers vegen en dweilen, rijdt onnodig veel rondjes over de 3 hectare, blijft zenuwachtig, gestrest en de putins en merdes volgen elkaar op. Ze lijkt extreem veel aandacht te besteden aan het soppen van de douche en het toilet, hup hup allez allez. Op haar knieën met een schuursponsje en eeuwig twee verschillend gekleurde microvezeldoekjes in iedere broekzak.
Nog steeds gedwee, beland ik wat later in de 'lingerie'. Haar domein met de voorraden schoonmaakmiddel, de korte poot van de L-vormige ruimte bevat stellingkasten langs de muur voor het schone linnengoed. De was- en droogmachines draaien ook op 5 vieze dweilen. De vloer van het hok, erboven wonen de temp.koks, is vies. De orde is het enige rustpunt.
We ruimen de wagentjes met schoon linnengoed op en tellen de voorraad. Ze heeft ruimtegebrek op de planken en ik leg met handen en voeten uit dat ze de lakens en dekbedhoezen een slag kan draaien en zo meer ruimte gecreëerd. Ze kijkt me blij en lachend aan, gescoord.
Kathy heeft haar routine voor het leiding geven van de schoonmaakploeg. Al 8 jaar werkt ze als enige vaste kracht in het l'equipe de menage. Een rokende gestreste meid die jong oma werd en blij is met deze baan waar ze het het hele jaar op moet doen met nog een thuiswonende puberale zoon. Deze eerste dag voor mij is weer een herhaling van andere dagen waarin ze een uitzendkracht meekrijgt om erna verslag te doen bij 'le cadre' (directrice en planning).
Ik ben vermoeider van de indrukken dan van het werk, kan geen Frans meer horen of begrijpen. Maar die eerste dag smaakt naar meer.
Ik heb een heuse zomerbaan, in Frankrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten