Het vakantiedorp

Het vakantiedorp lijkt er één waarvan er 39 in een dozijn gaan. Een soort franchise die met moeite zijn 3 sterren kan behouden in een regio waar mensen niet graag verandering willen. Niet alleen de lokale bevolking, die uiterst schaars is en een hoge werkeloosheid kent, maar ook de gasten blijken honkvast.

Het dorpje bestaat al meer dan 35 jaar

De lokale cultuur bepaalt, sinds het bestaan van het vakantiedorp, ook de werkcultuur, de hiërarchie, de werkwijze, de planning en het ritme der dingen.

Nieuwe bezems vegen goed schoon.

Dat begon voor dit dorp begin mei met het aantreden van een nieuwe directrice.

Niet d'ici, een (heel moderne) dame en een 2e generatie Algerijnse. Toen ze aantrad tijdens de opening van het nieuwe seizoen, bleek ze een team te hebben van bijna 30 vaste werknemers waarvan meer dan de helft er al rond de 10 trouwe dienstjaren op had zitten. De loyaliteit was hoog, met nadruk 'was'!

Een flinke maand later was het team geslonken tot 15 vaste werknemers waarvan 5 via het uitzendbureau.

Tijdens de afgelopen maanden heb ik er al vele de revue zien passeren; de uitzendkrachten die niet helemaal conform de nieuwerwetse werkwijze aan de slag wilden... blijven.

Mensen uit de regio willen niet werken voor een dame-niet-van-hier die in rap tempo kennissen, vrienden en familieleden ontsloeg na trouwe dienstjaren een maandje voor het seizoen begint. En daarna zus en nicht er na 1 weekend werken ook wist uit te bonjouren. Seizoensbanen  zijn vaak het enige inkomen voor de mensen.

De moderne werkwijze met haar efficiency, klantgericht werken en 'voor jou vier anderen' werkt hier nou eenmaal niet, net zo min als het super nette, precieze en gecontroleerde volgens eindeloze lijsten. Het ging altijd zonder, mede dankzij de loyaliteit, de vastigheid, al is het roestig, het blijft werken totdat het plots op een zonnige maandagmorgen in elkaar zakt.

Het gaat hier allemaal met de Franse slag, beetje laveren zoals het leven zelf op het Franse platteland.

Ik krijg, na ieder weekend de logements en gites schoonmaken en het aanschouwen van de vertrekkende en nieuwe gasten, steeds meer een Sporthuis Centrum-gevoel. Misschien alleen bekend bij de 40-plussers van nu. Het gaat er wat knullig aan toe, maar daarover later meer.

De zo'n 60 gites zijn 2 onder 1 kap. De 62 kamers zijn gesitueerd in grotere gebouwen die door, nu vergeeld gazon, bomen, versleten asfaltpaden en beplantte taluds gescheiden worden. Palen met mat witte bollen zorgen voor 'gezellige' verlichting en er staan leen-ezels op de steile veldjes die het terrein afkanten.

De ommuurde entree met receptie, 'salle d'animation' en het restaurant liggen aan de D-weg schuin tegenover de tennishal, l'escalarbre en de kleine spa met squashzaal.

Het dorp is ooit als flinke hoeve gebruikt met een grote schuur, omgebouwd als ontvangstruimte met een podium, en een klepper van een huis waarin nu de bar en de receptie gehuisvest zijn. Het restaurant is een al moderner gebouw dat aanleunt bij een klein traditioneel huisje, een portierswoning?